Archaeology

Η νευροαρχαιολογία είναι κλάδος της αρχαιολογίας που χρησιμοποιεί νευροεπιστημονικά δεδομένα για να οδηγηθεί σε συμπεράσματα σχετικά με τη μορφή και τη λειτουργία του εγκεφάλου στην ανθρώπινη γνωστική εξέλιξη. Ο όρος πρωτοπροτάθηκε και έτσι επινοήθηκε από τους Κόλιν Ρένφριου και Λάμπρο Μαλαφούρη^[1][2].

Όπως εξηγείται από τον αρχαιολόγο Dietrich Stout και την εξελικτική νευροεπιστήμονα Erin E. Hecht, :146η η νευροαρχαιολογία «έχει συγκεκριμένες θεωρητικές προεκτάσεις που εκτείνονται πέρα από τη γενική έννοια του νεολογισμού. Είναι επομένως χρήσιμο να γίνει διάκριση μεταξύ της Νευροαρχαιολογίας (με τη στενή έννοια) και της νευροαρχαιολογίας (με την ευρύτερη έννοια). Όπως σκιαγραφήθηκε από τον Μαλαφούρη, η νευροαρχαιολογία είναι απόρροια της γνωστικής-διαδικαστικής αρχαιολογίας του Ρένφριου και στηρίζεται ρητά στη Θεωρία Υλικής Εμπλοκής. Η συγκεκριμένη θεωρία εστιάζει στον ρόλο των αντικειμένων στη διαμεσολάβηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της γνώσης και της κοινωνικότητας και είναι στενά ευθυγραμμισμένη με τις προσεγγίσεις της γνώσης ως εκτεταμένης, θεμελιωμένης, τοποθετημένης και κατανεμημένης που αναπτύχθηκαν στην ψυχολογία, τη φιλοσοφία, την ανθρωπολογία και αλλού. Η νευροαρχαιολογία στοχεύει στην ενσωμάτωση των ευρημάτων της νευροεπιστήμης στη γνωστική αρχαιολογία, στην προώθηση του «κριτικού προβληματισμού για τους ισχυρισμούς της νευροεπιστήμης με βάση τις τρέχουσες αρχαιολογικές γνώσεις μας» και στη διευκόλυνση του διεπιστημονικού διαλόγου».

• Malafouris, L. 2009. “'Neuroarchaeology': Exploring the links between neural and cultural plasticity”, in Cultural neuroscience: Cultural influences on brain function. Progress in Brain Research 178 edited by Chiao, J.Y., (253–261), Amsterdam, The Netherlands: Elsevier. ISBN 9780080952215.
• Renfrew, C., Malafouris, L. 2008. “Steps to a 'neuroarchaeology' of mind, Part 1, Introduction”. Cambridge Archaeological Journal. 18(3): 381–385. doi:https://doi.org/10.1017%2Fs0959774308000425.