Ως νεκρόπολη (νεκρόπολις) στην αρχαιολογία αναφέρεται ταφικό πεδίο ή ταφικό σύμπλεγμα με ακανόνιστη ή κανονική σχεδίαση, που θυμίζει ενίοτε αστικό πολεοδομικό σχεδιασμό. Σε αρκετές περιπτώσεις (βλ. Ταρκινία και Κερβετέρι των Ετρούσκων[1] αιγυπτιακές και ελληνικές νεκροπόλεις) οι εκτάσεις που καλύπτουν τα ταφικά πεδία είναι μεγαλύτερες από εκείνες που καλύπτουν οι κατοικήσεις από τις οποίες εξαρτώνται[2].
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η αρχαιολογική μαρτυρία υποδεικνύει ένα πρότυπο ανάπτυξης, σύμφωνα με το οποίο μικρά ταφικά πεδία αναπτύχθηκαν σταδιακά, περιβαλόμενα από μεγάλους αριθμούς τάφων. Ο ιστορικός της τέχνης Νάιτζελ Σπίβι (Nigel Spivey) θεωρεί ότι ο όρος κοιμητήριο είναι ανεπαρκής για να αιτιολογήσει τέτοιες πολύπλοκες θέσεις ταφής[3][4].